Hiszpański złoty wiek: literatura, malarstwo i muzyka

po zakończeniu rekonkwisty na Półwyspie Iberyjskim przez katolickich królów”) i równocześnie z odkryciem Ameryki (1492), rozpoczęła się w Hiszpanii w okresie wzrostu, co odpowiada jego rozkwitu Imperial, a artystyczny, czas zostanie przedłużony do czasu, aż Darla za zakończony w 1681 roku, kiedy Calderon De La Barca zmarł, w tym okresie rozkwitu w nauce, Polityce, a w sztuce znany z nazwą Złotego Wieku Rosyjski. Chcesz dowiedzieć się więcej o hiszpańskim złotym wieku: jego literaturze, malarstwie i muzyce? Powiemy Ci wszystko.

znaczenie Książki w Złotym Wieku

jeśli istnieje innowacja technologiczna, która pobudziła rozwój kultury, niewątpliwie „drukarnia”. Pojawienie się drukarni umożliwiło rozpowszechnienie dzieł literackich na dużą skalę, a także rozpowszechnienie i uogólnienie użycia języków „wulgarnych”, udostępniając społeczeństwu nie tylko duży strumień nowo powstałych dzieł, ale także ogromną liczbę klasycznych dzieł zarówno sztuki literackiej, jak i myśli filozoficznej i politycznej, a także wiedzę o historii.

kamień węgielny tego wspaniałego okresu w Hiszpanii obracał się wokół wielkiego znaczenia Świata Książki. Głównymi producentami książek były Belgia i Holandia, ponieważ sytuacja polityczna i społeczna uchroniła ich przed straszną cenzurą tamtych czasów. Handel książkami zaczyna się szybko, najpierw od sprzedaży książek studentom, aż do stopniowego tworzenia magazynów i księgarń, aż do osiągnięcia dzisiejszych rozmiarów sprzedaży.

formaty książek zmieniały się, ich rozmiar stawał się coraz łatwiejszy w zarządzaniu, a ich cena stawała się tańsza, dzięki czemu literatura była szersza, co znacznie ułatwiło uzyskanie kopii klasycznych pisarzy, do których w innym przypadku nie można było uzyskać dostępu. Wraz z pojawieniem się książki poszerzano wiedzę, myśli polityczne, religijne, filozoficzne, historię, sztukę-wszystko było bliżej ludzi.

literatura w Złotym Wieku

w tym okresie w Hiszpanii nastąpił boom literacki o wyjątkowej jakości, Kiedy my, podobnie jak reszta krajów europejskich, byliśmy w cieniu wydawniczym Holandii i Belgii. Hiszpańscy pisarze, zarówno powieściopisarze, jak i poeci lub dramaturdzy, pisali dzieła, które przekraczały nasz język i nasze granice, stawiając nas obok szekspirowskiej Anglii na Światowej awangardzie literackiej.

sukces pracy nie może być tylko jego jakość literacki ponieważ głównych arystokratów byli ludzie obdarzeni mecenasem dzieł literackich, przy czym pisarze byliby gotowi żyć zgodnie z potężnych i bogatych, co z kolei podżegał go do ostrej konkurencji między nimi, co było bardzo reprezentatywny był spór między Lope de Vega, Sekretarz księcia Sessa i Quevedo Sekretarz Osuna.

z drugiej strony pojawienie się komediowych zagrodów, w których można było powitać autorów i promotorów lub sabotować sztuki, karmiąc je lub wygwizdując aktorów. Format przedstawienia teatralnego, który zbliżył ten gatunek do populacji. Mniej zamożni autorzy nie mogli nawet kupować książek z powodu nadmiernej ceny papieru. Ponadto trudno było opublikować, ponieważ każda książka wymagała honorarium i aby osoba Religijna zatwierdziła jej treść.

Literatura renesansowa

Odrodzenie przyszło do Hiszpanii dość późno w porównaniu do innych miejsc w Europie. nasze odrodzenie pojawiło się na początku XVI wieku, co spowodowało szybkie wchłanianie renesansowych modeli literackich, zwłaszcza stylu włoskiego.

Hiszpański złoty wiek w swoim aspekcie kulturowym osiąga swój rozkwit dzięki nowym prądom artystycznym: manieryzmowi i barokowi.

Juan Luis Vives, bracia Valdes lub Francisco de Vitoria, byli pierwszymi pisarzami, którzy zaczęli wyróżniać się w dziedzinie literatury, choć o wyraźnym charakterze ekonomicznym.

pojawiają się nowe nauki, tzw. eksperymentalne, obok nich powstają Ośrodki dydaktyczne, takie jak Dom rekrutacyjny czy biblioteka El Escorial. W rezultacie opracowano inne nauki stosowane, takie jak marynarka wojenna, kartografia lub Górnictwo.

w połowie XVI wieku literatura renesansowa również zaczęła przynosić swoje pierwsze owoce z przedstawicielami takimi jak Garcilaso de la Vega, wyraźnie włoskiej inspiracji i Fry Luis de Leon.

w powieściach dramatycznie pojawił się gatunek picaresco, z „Lazarillo de Tormes” w 1554 r., jednym z najbardziej znanych dzieł złotego wieku, jest początek krytyki dominujących wartości honoru i hipokryzji zakorzenionych w wyglądzie, który znajdzie swój punkt kulminacyjny i kanoniczną konfigurację z pierwszą częścią „Guzmana de Alfarache” (1599)”, picaresca powieści napisanej przez Mateusza niemieckiego.

w literaturze mistycznej największymi przedstawicielami wszechczasów w literaturze religijnej lub mistycznej są Święta Teresa de Jesus, z najważniejszych dzieł mistycznych o charakterze dydaktycznym napisanych przez Świętego możemy wyróżnić „ścieżkę doskonałości (1562-1564)” lub „wewnętrzny zamek” i San Juan de la Cruz, z dziełami takimi jak „ciemna noc”, „duchowy śpiew” i „płomień żywej miłości”..

Literatura barokowa

barok Hiszpański spotkał się ze wspaniałą epoką. Francisco De Quevedo, przedstawiciel konceptualizmu, jest zagorzałym zwolennikiem moralności i wielkim pisarzem wierszy miłosnych. Ludwik Gongorski, największy wystawca kultury ze swoją „bajką o Polifemie i Galatei” (1613).

eseje odradzają się z Balthasarem Grazianem i jego „krytykiem”, a przede wszystkim hiszpańskojęzyczną narracją z ręki samego Quevedo z jego „Bouchonem”, Mateo Alemanem i jego „Guzmanem de Alfarache” lub Miguelem de Cervantes ze szczytem literatury hiszpańskiej „genialny Hidalgo Don Kichot De La Mancha”.

wreszcie, stylizowana również w hiszpańskim baroku, nie mogła pozostać w tyle za teatrem i od tego czasu jest także naszym największym wystawcą, Feniksem dowcipów, płodnym dramaturgiem Lope de Vega, autorem wielkich sztuk, takich jak „rycerz Olmedo” czy „Fuenteovejuna”. Tirso De Molina, z” szydercą Sewilli „lub Calderon De La Barca, innym z naszych wielkich autorów, z” życie jest snem ” i „burmistrzem Zalamei”, należą do najbardziej reprezentatywnych dzieł złotego wieku.

już w XVII wieku, a społeczeństwo hiszpańskie zaczyna żyć swoim upadkiem, produktem stopniowej ruiny, której poddaje się hiszpańskie Państwo, aby zachować wszystkie swoje kolonie, co określa koniec hiszpańskiego złotego wieku.

Architektura Złotego Wieku

ponieważ złoty wiek obejmuje kilka okresów artystycznych, Politycznych i społecznych, jeśli chodzi o architekturę, przechodzi również przez różne etapy, przechodzimy od stylu Platereskiego, do renesansu, manieryzmu, Churriguerescu i baroku.

w Hiszpanii odrodzenie rozpoczęło się wraz z gotyckimi formami w ostatnich dziesięcioleciach XV wieku. Styl zaczął się rozprzestrzeniać przede wszystkim z rąk lokalnych architektów, jest to powód specjalnie hiszpańskiego stylu renesansowego, który połączył wpływy architektury południowych Włoch, czasem pochodzące z ilustrowanych książek i obrazów, z gotycką tradycją i lokalnymi cechami.

nowy styl nazywa się plateresco, ze względu na nadmiernie zdobione fasady przypominające skomplikowane dzieła srebrników. Klasyczne zakony i motywy świeczników (candelieri) łączą się swobodnie w symetryczne zespoły.

szczyt hiszpańskiego odrodzenia jest reprezentowany przez królewski Klasztor El Escorial, wykonany przez Juana Bautistę de Toledo i Juana de Herrerę, z klasycznymi formami przekroczył niezwykle trzeźwy styl. Wpływ flamandzkich sufitów, symbolika skąpego wystroju i precyzyjne cięcie granitu położyły podwaliny pod nowy styl, Kowalstwo.

kiedy włoskie wpływy barokowe przybyły do Hiszpanii, zmieniły i zastąpiły popularny smak trzeźwym klasycystycznym smakiem, który jest modny od XVI wieku. Lokalny barok ma korzenie w Herrerze i tradycyjnej Ceglanej konstrukcji zaprojektowanej w Madrycie przez cały XVII wiek jako „Plaza Mayor” i Stary „Ratusz w Madrycie”.

malarstwo w Złotym Wieku

artyści podróżują bardzo mało, a artyści robią to tylko do Włoch, przez krótki okres czasu. Tylko Ribera i Velazquez będą kopać we włoskiej szkole. Etapy lub fazy, na które możemy podzielić obraz Złotego Wieku, to trzy, które odpowiadają trzem różnym Austriakom.

• 1-I etap, pierwsza trzecia XVII wieku, panowanie Filipa III
• 2. ETAP, druga trzecia XVII wieku, panowanie Filipa IV
• 3. etap, trzecia trzecia XVII wieku, panowanie Karola II

malarstwo hiszpańskie stanowiło szczególny styl malarstwa, dochodząc do założenia własnej szkoły, która została niedawno uznana. Możemy podzielić na trzy fazy, do pierwszej fazy odpowiadają Pedro i Alonso de Berruguete, Pedro Machuca, Luis de Morales „Boski”, Juan de Juanes i Fernando Iñez De La Almedina.

do drugiego etapu Juan Fernandez de Navarrete, „niemy”, Alonso Sanchez Coello, a także El Greco, główny wystawca malowniczego manieryzmu w Kastylii.

barok obejmuje Diego Velazqueza, artystę złożonych kompozycji intelektualnych, który zagłębia się w tajemnicę surowego i intensywnego światła i przewiewnej perspektywy, tenebryści Francisco de Surbaran, wielki malarz mnichów i martwych natur Francisco Ribalta i Jose de Ribera, wykształcony we Włoszech, gdzie nazywano go „Hiszpanoleto” i któremu szczególnie dobrze nadawano odcienie skóry.

w Sewilli Los two Herreras (El Viejo i El Mozo), Bartolome Esteban Murillo, biegun dodatni przed ponurym Juanem de Valdes Lil, oraz w Kordobie, Antonio del Castillo.

Muzyka Złotego Wieku

również dla muzyki hiszpańskiej był to złoty wiek. Kompozytorzy dworscy nie tylko komponowali swoje dzieła, ale także łączyli swoje dzieło dramaturga i poety, dobrym przykładem jest Juan del Encina w XV i XVI wieku lub w XVII wieku Juan Hidalgo, który grał jeżyny Pedro Calderona de la Barca, a także Thomas de Torrejón i Velasco.

wśród nich Juan del Encina, bardzo ważny muzyk dworski, Luis de Narvaez, wielki kompozytor, który skomponował wybitne dzieła, takie jak „pieśń cesarza”, nazwana na cześć ulubieńca cesarza Karola V, i który później, podobnie jak wiele dzieł z tego okresu, został odszyfrowany na gitarze, ponieważ w swoim pochodzeniu większość tych utworów została napisana na instrumenty takie jak Vihuela lub lutnia. Ponadto należy zwrócić uwagę na innych kompozytorów, takich jak Diego Pizador, Louis De Milan itp.

Hakara był poetyckim i teatralnym gatunkiem hiszpańskiego złotego wieku, ale była to także Muzyka i choreografia. Jego wiersze zanurzają nas w świecie chuliganów i prostytutek, które ukształtowały rdzenie pewnej władzy w slumsach dużych miast XVI i XVII wieku, z przewagą Sewilli, Madrytu i Walencji.

między wszystkimi utworami „Złotego Wieku” w dziedzinie muzyki podkreśla cechy rozwoju polifonii, która osiągnęła nowe wyżyny, nigdy wcześniej nie znane ręce niektórych autorów wymienionych powyżej, ale w szczególności-Thomas Luis de Victoria, którego genialna muzyka miała znaczący wpływ na kolejne wieki, i został przedłużony do XX wieku. Ponadto należy zauważyć, że wpływ latynoskich muzyków pod względem jakości, siły i głębi rozprzestrzenił się praktycznie w całej Europie, pozostawiając niektóre z ich najwybitniejszych postaci pracujących w różnych miastach i królestwach kontynentu, rozprzestrzeniając swoje wpływy daleko poza granice hiszpańskie.

są również uważane za arcydzieła Złotego Wieku te, które zostały wykonane w tym czasie wokół rozwoju muzyki instrumentalnej. Chociaż w Hiszpanii powstały wybitne kompozycje na klawiaturę, to instrumenty smyczkowe, a mianowicie vihuela, odniosły wielki sukces w tym okresie, wraz z pojawieniem się wybitnych postaci, takich jak słynny autor sztuki Maestro Ludwik mediolański.

wreszcie, już w czasach baroku, a nawet Muzyki Religijnej nadal najważniejsze z nich, zasługują na wzmiankę o próbach, które zostały wykonane do tworzenia muzyki typu sceny, które mogłyby konkurować z z obszarów Włoch, choć nie odniósł wielkiego sukcesu ta próba nie dalej spektakle teatralne.

tak więc próby stworzenia Oper w języku kastylijskim zakończyły się niepowodzeniem, a pół-Opera skomponowana w tym okresie nie ma charakteru dowodowego, ale Zarzuela zyskała znaczny impet, który nabrał większego znaczenia, dopóki nie osiągnął zenitu już w XVIII wieku, po okresie, z którym mamy do czynienia. W tej dziedzinie, w której teatr i muzyka były ze sobą ściśle powiązane, wielkie znaczenie miał genialny dramaturg, wielokrotnie wspominany w tych liniach Pedro Calderon De La Barca, a także inne postacie, takie jak Juan de Hidalgo, który dostarczył muzykę do niektórych kompozycji wspomnianego mistrza.

wybitne postacie hiszpańskiego złotego wieku

w tej sekcji krótko omówimy niektóre z najważniejszych wydarzeń z życia i twórczości niektórych wybitnych postaci hiszpańskiego złotego wieku.

Miguel de Cervantes

Miguel de Cervantes Saavedra (1547-1616) jest znany na całym świecie (i byłby wszędzie, gdyby istniało życie na innych planetach) jako pisarz słynnego Don Kichota De La Mancha, uważanego za jedno z największych arcydzieł historii literatury i być może najbardziej znane i sprzedawane, ustępując tylko Biblii.

Miguel de Cervantes, nazwany „Manco de Lepanto” za utratę ruchu w dłoni, gdy w walce został przecięty na nerw. Napisał oprócz El Kichota wiele innych powieści, które przetrwały do dziś jako kluczowe części literatury światowej, takie jak Galatea, Rinconete i Cortadillo lub jego przykładowe powieści.

Francisco De Quevedo

Francisco de Quevedo y Villegas (1580-1645) był jednym z największych pisarzy XVII wieku, prawdopodobnie najwybitniejszym poetą swoich czasów, chociaż posiada również szerokie dzieła prozaiczne, takie jak powieść picaresque życie Bouchona, dzieło, którego z drugiej strony nie przyznał się do pisania, aby uniknąć Inkwizycji.

główny sztandar konceptualizmu, nurt oparty na wielokropkach, niepomalowanym piśmie i sile znaczenia i znaczenia (używając słów z dwoma lub więcej zmysłami), utrzymywał kwaśne spory ze swoim głównym rywalem i wykładnikiem przeciwnego nurtu Luisem de Gongora.

Luis de Gongora

rzeczywiście, Gongora (1561-1627) był jednym z wielkich „rywali” Quevedo, głównie ze względu na jego różne sposoby rozumienia pisania. Chociaż Quevedo polegało na używaniu wspólnych słów, poszukiwanie podwójnych znaczeń, ironii, elips … Gongora było najwyższym adalidem Kultury. Styl ten zaniedbywał” ogólne ” terminy i starał się w pełni upiększyć język, używając terminów kultowych i ciągłych postaci retorycznych.

kontrowersje z Quevedo na bok, był jednym z najlepszych poetów i dramaturgów czasu, z dzieł takich jak samotności lub bajki Polifema i Galatei.

Diego Rodriguez De Silva y Velázquez

Velázquez (1599-1660) jest kolejną kluczową postacią złotego wieku i jest uważany za jednego z największych artystów wszechczasów. Nie zawsze tak było, ponieważ po jego śmierci sława nie nadejdzie do niego aż ponad dwa wieki później, kiedy impresjonistyczni artyści, tacy jak monet, byli pod wrażeniem jego pracy.

zachowało się około 120 jego dzieł. W późniejszych etapach życia i już z przychylnością domu królewskiego namalował niektóre ze swoich najwybitniejszych dzieł, takich jak rodzina Filipa IV czy archikized Las Meninas, jeden z najbardziej znanych obrazów na świecie.

El Greco

i kontynuujemy sztukę malarstwa, aby zwrócić się do El Greco (1541-1614), innego z najwybitniejszych artystów tej epoki. Urodził się i mieszkał w Grecji do 26 roku życia, ale w 1577 roku wyjechał do Toledo, skąd nie będzie się już poruszać do końca życia.

niektóre z jego najbardziej znanych dzieł to ” pochówek hrabiego orgas, Widok Toledo lub rycerz ręce na piersi.

Złoty Wiek był dla wszystkich jeden krzyk, uczucia, wyrażenia we wszystkich jego sztuki, do wzrostu ducha i wielkość Imperium popadł w ruinę, ale w ciągu ponad wieku przekształciła się w centrum sztuki światowej. Etap, który zaznaczył historię Hiszpanii i dzisiaj, nasz wielki wiek.
Inne ważne etapy historii Hiszpanii, które mogą Cię zainteresować, to artykuły, które napisaliśmy na temat „odrodzenia” i „baroku”. Artykuły te mogą uzupełnić twoje spojrzenie na historię i kulturę, aby zrozumieć, jak doszliśmy do chwili obecnej.

filmy związane z hiszpańskim złotym wiekiem

może Ci się spodobać:

• najważniejsi autorzy złotego wieku